• «خوشا به حال کسانی که خطاهای ایشان آمرزیده شد و گناهانشان مستور گردید.» (رسالهٔ رومیان۴: ۷)


    خوانندهٔ عزیز، امروز این مطلب را برای شما به رشته تحریر در‌می‌آورم زیرا زمان کوتاه است؛ فرصت برای بدست آوردن فیض خداوند به سرعت از کف می‌رود و لحضه به لحضه موعود دیدار با خداوند نزدیک و نزدیکتر می‌شود. رشتهٔ حیات آدمی٬‌ به آهستگی اما به یقین گسیخته می‌شود٬ زمان به شتاب سپری می‌شود و ما را به سوی نقطه‌ای هدایت می‌کند که بازگشتی از آن نیست. من و شما با سرعتی بیش از آنچه که گمان داریم به سوی ابدیت در حرکتیم. چندین بهار و خزان دیگر و آنگاه روح نامیرای ما به مکانی که بدان تعلق دارد -بهشت یا جهنم- خواهد رفت. لذا از روی محبت و صمیمانه تنها یک سؤال از شما دارم: آیا بخشوده شده‌اید یا نه؟

    قبل از اینکه این مطلب را با عصبانیت به دور اندازید به شما یادآور می‌شوم که قصد توهین یا رنجاندن خاطر شما را نداشته بلکه در صدد آن هستم تا یکی از بزرگترین برکاتی را که می‌توان بدست آورد به شما معرفی کنم؛ یعنی آگاهی بر بخشش همهٔ گناهان. تنها پایه و اساس خوشبختی و شادی حقیقی٬ همین کسب بخشودگی خداوند و آرامشی است که به وجدان معذب ما داده می‌شود. اما خوشی ظاهری و بدون مغفرت گناهان که مردم از آن لذت می‌برند٬ شبیه به وضعیت زندانی محکوم به اعدامی است که بی‌توجه به آینده شوم خود دست به رقص و پایکوبی در زندان بزند!

    بخشودگی گناهان را که در این آیه بدان اشاره شده٬‌ به هیچ بهایی نمی‌توان خریداری کرد. امیدوارم که دروغ رایجی را که در جامعه رواج یافته باور نکنید و گمان نبرید که اعمال نیک یا مذهبی قادر است تا ذره‌ای از این مغفرت خداوند را نصیب شما سازد. هرچند گناهان شما اندک و اعمالتان بی‌شمار باشد٬‌ ممکن نیست شما را شایسته فیض خداوند و بخشش او گرداند. مغفرت گناهان را ارزشی است فرای تمام ثروت‌های دنیوی و در قیاس با شادی که این گنجینه آسمانی به ما می‌دهد٬‌ خوشی های زمینی کاملأ بی‌ارزش جلوه می‌کنند؛ زیرا «بخشودگی گناهان» هدیهٔ خداست. دوست عزیز٬ آیا این هدیه به شما بخشیده شده است یا نه؟

    شاید با خواندن این مطلب ناراحت شده و با خود می‌اندیشید؛ «من چه نیازی به این بخشش دارم که صحبت از آن می‌کنی؟ من که به کسی آزاری نرسانده و اموال یتیمی را بالا نکشیده‌ام. من که مرتکب قتل نشده و معصیت بزرگی انجام نداده‌ام!» درست در اینجاست که همه ما دچار اشتباه می‌شویم. دوست عزیز٬ راجع به بخشودگی و نظر مردم درباره شما نیست که این مطلب نوشته شده است٬ بلکه سؤال این است؛ آیا در درگاه خداوند بخشوده شده‌اید؟ «چونکه خداوند مثل انسان نمی‌نگرد. زیرا که انسان به ظاهر می‌نگرد و خداوند به دل می‌نگرد.» (کتاب اول سموئیل۱۶: ۷)
    لحضه مرگ و ترک این دنیا درحالیکه گناهان ما بخشوده نشده٬‌ بسیار تجربه وحشتناکی است؛ زیرا در آن جهان متعالی٬‌ بخشودگی به هیچ‌کس داده نمی‌شود. متأسفانه باور اکثر مردم این است که چنین امکانی وجود دارد. وقتی از عزیز از دست رفته‌ای یاد می‌ شود٬‌ می‌شنویم که می‌گویند؛ « خدا بیامرزدش!‌ فلانی خیلی آدم خوب و باانصافی بود.» اما آمرزش بعد از مرگ وجود ندارد. هیچ تغییری در وضعیت روحانی ما بعد از مردن رخ نمی‌دهد٬ تحول روحانی پس از مرگ ممکن نیست. بعد از اینکه نفس آخر را کشیدیم٬‌ به کسی دلی تازه و حیات روحانی داده نمی‌شود. این همه در این جهان و تا زمانی که زنده‌ایم ممکن است اما بعد از مردن در همان وضعیت روحانی خواهیم ماند. به استناد کتاب مقدس٬ مغفرت گناهان تنها در این دنیا و به رایگان -و نه از روی شایستگی- به همهٔ کسانی که به مسیح ایمان دارند عطا می‌شود. اما اگر بدون آن از این دنیا رخت بربندیم٬ تا به ابد نابخشوده باقی خواهیم ماند. هریک از ما در همین زمان حاضر صاحب روحی هستیم که یا بخشوده شده و یا نه. زیرا مسیح تنها در روی زمین است که می‌تواند گناهان ما را ببخشد. (انجیل مرقس۲: ۱۰)

    دوست عزیز! اگر هم‌اکنون شما نابخشوده‌اید و در خواب غفلت به سر می‌برید٬‌ تنها مسیح است که می‌تواند شما را بیدار سازد: «ای تو که خوابیده‌ای بیدار شده و از مردگان برخیز تا مسیح بر تو بدرخشد.» (رسالهٔ افسسیان۵: ۱۴) شیطان چشمان باطن شما را کور ساخته تا پی به وضعیت بیچاره و نیازمند خویش نبرده و گمان ببرید که خطری در کار نیست. به استناد کلام خداوند: «در ایشان خدای این جهان٬‌ فهم‌های بی‌ایمانشان را کور گردانیده که مبادا تجلی بشارت جلال مسیح -که صورت خداست- ایشان را روشن سازد.» (رسالهٔ دوم قرنطیان۴: ۴) شما در آن راه گشاده و زیبا در حرکتید که سرانجام به نابودی ابدی ختم می‌شود. (انجیل متی۷: ۱۳)

    شاید دوستان و آشناها فکر می‌کنند که ایرادی در شما نیست و به راه راست هدایت شده‌اید اما در حقیقت به سوی مرگ ابدی در حرکتید زیرا؛ «راهی هست که در نظر انسان راست است اما عاقبت آن راه مرگ می‌باشد.» (امثال سلیمان نبی۱۶: ۲۵) اگر به سوی خداوند عیسی مسیح بازگشت نکرده و به او ایمان نیاورده‌اید٬‌ هم‌اکنون گم‌گشته و نابخشوده‌اید. (اعمال رسولان۲۰: ۲۱)
    بخشش گناهان مهمترین و حیاتی‌ترین مطلبی است که تا به حال به فکر کسی رسیده است؛ اگر تا به حال این موضوع ذهن شما را به خود مشغول نداشته٬‌ بگذارید تا سه موضوع مهم را که در کتاب مقدس آمده به شما عرضه کنم تا به شما کمک کند بهتر فکر کنید. دعا کنید تا روح خداوند چشمان باطن شما را بگشاید تا به درستی این مطالب پی ببرید.


    ۱- خداوند قدوس است.

    ما نیازمند بخشودگی هستیم زیرا خدایی که روزی به ملاقاتش خواهیم رسید٬ خدایی است قدوس. متأسفانه برای ما ایرانی‌ها که با باورهای دین جاهلی بزرگ شده‌ایم٬‌ درک این حقیقت بسیار مشکل است؛ زیرا در باور دین عربی٬ خداوند به «گناه» چندان اهمیتی نمی‌دهد. گناه کوچک شمرده شده و حتی در بعضی از موارد مردم به انجام آن تشویق شده‌اند. به عنوان مثال به ما گفته شده که می‌توان تقیّه کرد و دروغ مصلحتی گفت! اما خدای زنده و حقیقی٬‌ قدوس است یعنی از هرگونه گناه٬‌ هرچقدر هم کوچک و به ظاهر کم اهمیت٬ بیزار و متنفر است. اشعیاء نبی آوای فرشتگان را شنید که می‌خواندند: «قدوس٬ قدوس٬ قدوس خدای لشکرهاست.» (اشعیاء نبی۶: ۳) گویی در حضور پر جلال او قادر به بیان عظمت قدوسیت او نبودند. در کتاب ایوب چنین آمده است: «اینک! بر مقدسان خود اعتماد ندارد و آسمانها در نظرش پاک نیست. چقدر انسانی که شرارت را مثل آب می‌نوشد در نظرش مکروه است»-«به فرشتگان خویش حماقت نسبت می‌دهد.» (کتاب ایوب۱۵: ۱۵- ۴: ۱۸) او خدای قادرمتعال با بصیرت کامل است که در او و در کلام مکتوبش هیچ تغییر و تبدیلی راه ندارد. (رسالهٔ یعقوب۱: ۱۷) تنها اوست که نامیراست و ساکن در نور. «تنها نامیرا و ساکن در نوری است که نزدیک آن نتوان شد و احدی از انسان او را ندیده و نمی‌تواند دید.» (رسالهٔ اول تیموتائوس۶: ۱۶) همین خدا که روزی به دیدارش خواهیم رسید گفته است: «من یهوه خدای شما هستم...مقدس باشید زیرا من قدوسم.» (سفرلاویان۱۱: ۴۴)

    به چنین خدای قدوسی است که روزی باید حساب پس بدهیم. برای هر یک از ما مقدر شده تا روزی بمیریم و بعد از بر ما قضاوت شود. (رسالهٔ عبرانیان۹: ۲۷ – رسالهٔ رومیان۱۴: ۱۲) وی بر همهٔ گناهان مخفی ما آگاهی داشته و آنچه را که در گذشته انجام داده‌ایم طلب می‌کند. (کتاب جامعه۳: ۱۵) در روز جزا بایستی در مورد باورمان نسبت به عیسی مسیح؛ پسریگانه ازلی خدا به او جوابگو باشیم. اگر امروز بشارت بخشش گناهان از راه ایمان به او را رد کنیم٬ در آن روز هیچ امیدی برای مغفرت گناهان و رستگاری باقی نمی‌ماند. خدای قدوس هریک از ما گناهکاران را با عدالت مطلق و خدشه ناپذیرش قضاوت خواهد کرد. لذا هریک از ما باید پشت به باورهای خرافی پدرانمان کرده و به سوی خدای زنده بازگردیم؛ باید به عیسی مسیح به عنوان تنها نجات دهنده ایمان آوریم درغیر این صورت٬ هلاکت ابدی در انتظار ماست. این حکم خداوند است که در کلامش آن را ثبت کرده است؛‌ «اگر توبه نکنید٬ همگی شما همچنین هلاک خواهید شد.» (انجیل لوقا۱۳: ۳) مگر خداوند قدوس به شما کمک کند که دریابید که اگر نابخشوده به حضورش برسید٬ چه عاقبت دهشتناکی در انتظار شما خواهد بود!

    ۲- همه ما گناهکاریم.

    ما به بخشودگی نیازمندیم زیرا در نظر خدای قدوس همه ما عمری را در گناه به سر برده‌ایم. نمی‌دانم که آیا شما نسبت به همسایه خود و یا دیگران مرتکب چه گناهی شده‌اید؛ وجدان هر کس به او می‌گوید که در خفا چه جنایاتی را مرتکب شده است. مهم نیست که نظر دوستان و آشناها نسبت به شما چیست. آنچه اهمیت دارد نظر خداوند است و در حضور خدای تثلیث که از ازل تا به ابد لایتغیر است٬‌ شما بدون مسیح٬ یک گناهکار بیچاره٬‌ بی ایمان٬ از دست رفته و رو به هلاکت هستید. مگر اینکه فیض او شما را بدل به شخصی «بخشیده شده» کند.
    پدر اولیهٔ همه ما یعنی «آدم» سخن شیطان را باور کرده و خدا را نافرمانی کرد. گناه بی‌ایمانی او چون میراثی شوم سهم همه بنی آدم شده است. ما ذاتأ گناهکار به دنیا می‌آئیم -اگرچه غرورمان منکر آن می‌شود- گناه آن‌چنان ذات طبیعی ما را فاسد کرده و فریفته که نمی‌توانیم حکم خدا را در بارهٔ وضعیت اسف‌بار خود پذیرفته و قبول کنیم که گناهکار و گم‌گشته‌ایم. برعکس٬ ما به خیال دل خود باور داشته و به آنچه دل ما می‌گوید اعتماد می‌کنیم؛ همان دلی که بسیار فریبنده و شریر است. (کتاب ارمیاء نبی۱۷: ۹) اما کلام تغییرناپذیر خداوند به روشنی حکم خود را در مورد هریک از ما صادر کرده است: «مردی پارسا در دنیا نیست که نیکویی کند و هیچ گناهی مرتکب نشود.» (کتاب جامعه۷: ۲۰) گمان و خیال باطل ما درباره اینکه ما افراد معصومی هستیم توسط کلام خداوند ردّ شده است: «چنانکه مکتوب است٬‌کسی پارسا نیست٬ نه حتی یک نفر.» - «زیرا همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا قاصر می‌باشند.» (رسالهٔ رومیان۳: ۱۰-۳: ۲۳)


    ۳- همه ما خواهیم مُرد.

    هریک از ما به مغفرت گناهان نیاز دارد زیرا ما به زودی٬ آری! خیلی زود٬‌ خواهیم مرد. ما مسافرانی هستیم که به سوی ابدیتی پایان ناپذیر در حرکتیم. مرگ دیگران مرتب این حقیقت را به ما متذکر می‌شود. هرکس می‌تواند مثل داوود نبی بگوید: «در میان من و مرگ یک قدم بیش نیست.» (اول سموئیل۲۰: ۳) روزهای عمر به شتاب سپری می‌شوند و ما فرد وزرشکار و ناتوان را می‌بینیم که به خاک سپرده می شوند؛ پیر و جوان٬ فقیر و غنی‌٬ تحصیل‌کرده و بی‌سواد٬‌ صاحبین قدرت و افراد گم‌نام جامعه روزی در برابر دیدگان ما برای همیشه در خاک گذارده می‌شوند. گناه و بی‌ایمانی همچون سرطانی کُشنده در دل بنی آدم ریشه دارد و در وقتی که کارش را به پایان رسانید٬‌ مرگ را به بار می‌آورد. (رسالهٔ یعقوب۱: ۱۵) بلی دوست عزیز!‌ چه بخواهید و چه نخواهید حکم و فتوای مرگ هم‌اکنون در بدن شما در کار است. (رسالهٔ دوم قرنطیان۱: ۹) هرچند تأمل در این باره خوشایند هیچ یک از ما نبوده و آن را به سرعت از ذهن خود دور می‌سازیم٬ اما این واقعیتی است که بهتر است صادقانه با آن روبرو شویم؛ ما به زودی خواهیم مُرد!

    حال در سایه این سه حقیقت؛ یعنی قدوسیت خداوند٬‌ گناهکار بودن ما و قطعیت مرگ است که صمیمانه از شما می‌پرسم: آیا شما بخشیده شده‌اید؟

    آیا حقایقی که در بالا بیان شد به نظرتان نادرست و غیرقابل قبول می‌آیند؟ آیا فرصتی برای تأمل و اندیشه دربارهٔ آن‌ها را ندارید زیرا دردسرها و مشکلات زندگی وقتی برای فکر کردن به شما نمی‌دهد؟ یقین بدانید که مواجه شدن با این موضوع در این دنیا و هم‌اکنون به نفع شماست تا اینکه آن روز ملاقات فرا رسد و فرصت را از دست داده باشید. اگر گناهان شما بخشوده نشده و اگر نجات دهنده‌ای ندارید که عذاب و مجازات آن‌ها را به جای شما به دوش کشیده باشد٬ در وضعیتی قرار دارید که بدتر از آن قابل تصور نیست.

    آیا می‌خواهید که گناهان شما آمرزیده شود؟ آیا می‌خواهید که از عذاب وجدان خلاصی یافته و به صلح و آشتی با خداوند دست یابید؟ آیا می‌خواهید تا از رستگاری خویش اطمینان حاصل کنید؟ لذا بگذارید تا نکاتی را در بارهٔ «بخشودگی» متذکر گردم.

    آیه‌ای که در بالای این متن آمده به ما می‌گوید که تنها یک راه برای بخشش وجود دارد؛ تنها آن کسی که علیه او مرتکب گناه شده‌ایم می‌تواند ما را ببخشد. هم او درکلامش به ما گفته که مغفرت گناهان تنها از یک راه امکان‌پذیر است؛ یعنی از راه «توبه به سوی خدا و ایمان به خداوند ما عیسی مسیح» (اعمال رسولان۲۰: ۲۱) خداوند در کلامش به ما می‌گوید: «پس ای برادران عزیز٬ شما را معلوم باد که به وساطت او به شما آمرزش گناهان اعلام می‌شود.» (اعمال رسولان۱۳: ۳۸) «او» همان خداوند ما عیسی مسیح است: او یک پیامبر و چنانکه به ما باورانده‌‌اند تنها یک معلم اخلاق نیست. او همان خدایی است که ما احکامش را شکسته و علیه او مرتکب گناه شده‌ایم. برای مغفرت گناهان نیز تنها بایستی نزد او برویم؛ باید به سوی او روی کرده و نه تنها از اعمال٬ بلکه همچنین از اندیشه‌های باطل خود در باره او توبه کنیم. از اینکه از روی گمراهی و نادانی منکر ذات الهی او شده و او را رد کرده‌ایم٬‌ باید از خداوند طلب بخشش نمائیم. زیرا هیچ‌کس دیگری قادر به یاری رسانیدن به ما نیست؛ نه اعمه اطهار و نه چهارده معصوم و نه هیچ انسان فانی دیگری. پطرس رسول رو به عیسی مسیح کرده و گفت: «خداوندا نزد که برویم؟ کلمات حیات جاودانی نزد توست و ما ایمان آورده و شناخته‌ایم که تو مسیح پسر خدای زنده هستی.» (انجیل یوحنا۷: ۶۸و۶۹) این تعلیم تغییرناپذیر و مکاشفه غایی کلام خداوند است٬‌ هرچند باور و پذیرش آن برای ما مشکل باشد. اما کتاب مقدس موکدأ در مورد همین شخص اعلام می‌دارد که: «زیرا که اسمی دیگر در زیر آسمان به مردم عطا نشده که ما بدان نجات یابیم.» (اعمال رسولان۴: ۱۲)

    این نام که رستگاری و آمرزش گناهان تنها از طریق او وجود دارد٬‌ در باور دین جاهلی و در جامعه ما مورد تمسخر قرار گرفته است. به ما گفته شده که او تنها یک پیامبر بود و نه یک نجات دهنده. به ما راه دیگری نشان داده شده است تا از طریق آن به آمرزش گناهان دست یابیم: به ما گفته‌اند که انجام اعمال نیک که با خلوص نیت صورت پذیرد٬ رستگاری اخروی را بدنبال خواهد داشت؛ زیارت مکانهای مقدس٬‌ روزه داری٬ دادن خمس و ذکاة٬ دستگیری از فقرا و بیچارگان٬‌ نیکی رساندن به دیگران و یا خم و راست شدن روی سجاده باعث خوشنودی خداوند و رستگاری ما می‌شود. اما هیچ یک از این کارها-هرچقدر هم نیک و عام المنفعه- قادر به پاک کردن و از بین بردن سابقهٔ گناهان شما نیست. همه این تلاشها و اعمال پسندیده در نظر خداوند بیهوده است٬‌ هرچند ما خود را گول زده و خیال کنیم که اندوخته گرانبهایی برای آخرت فراهم کرده‌ایم! حقیقت این است که گناهان ما مانع نزدیکی ما به خداوند قدوس شده و اگر در این دنیا بخشوده نشده باشیم٬‌ در آن دنیا برای همیشه از خداوند و رحماتش دور خواهیم ماند.

    اگر نیاز به آرامش وجدان داشته و می‌خواهید مطمئن شوید که گناهان شما آمرزیده شده و به بهشت خواهید رفت٬ ‌بگذارید تا کلام تسلی‌بخش خداوند را به شما یادآور شوم: «زیرا خدا واحد است و در میان خدا و انسان یک میانجی است؛ یعنی انسانی که مسیح عیسی باشد.» (رسالهٔ اول تیموتائوس۲: ۵) خدای زنده و حقیقی٬‌ خدایی یگانه و واحد است در سه شخص: خدای پدر٬‌ خدای پسر و روح القدس. عیسی مسیح یگانه میانجی بین خدا و انسان است که از طریق ایمان به او می‌توان رستگار شد: زیرا او خدا-انسان و نجات دهنده گناهکاران است. برای فرد توبه کار و کسی که به او ایمان بیاورد٬ بخشودگی کامل گناهان وجود دارد.

    راه رستگاری که در کتاب مقدس به ما نشان داده شده٬ به قدری ساده و سربه راه است که حتی جای اشتباه برای کم‌فهم‌ترین انسان‌ها نیز باقی نمی‌گذارد. یا این وجود عده قلیی هستند که پی به نیاز خود به بخشودگی می‌برند و در می‌یابند که بدون آن حتمأ به هلاکت ابدی می‌رسند. عده کمی هستند که این راه را پیدا می‌کنند و عده کمتری در آن گام برمی‌دارند.

    ای دوست عزیز! دچار اشتباه نشوید؛ کلام خداوند چون از ذات خدای لایتغیر صادر شده لاجرم جاودانی و بدون تغییر است و هرگز عوض نخواهد شد. در این مکاشفه و در کلام ازلی‌اش خداوند به ما می‌گوید که تنها در شخص عیسی مسیح است که بخشودگی کامل یافت می‌شود؛ هم اوست که چشمه آب زندگانی را برای شست و شوی گناهکاران گشود: «کسی که از آبی که من به او می‌دهم بنوشد تا ابد تشنه نخواهد شد. بلکه آن آبی که به او می‌دهم در او چشمه آبی گردد جوشان تا به حیات جاودانی.» (انجیل یوحنا۴: ۱۴) خداوند قدوس و عادل نمی‌تواند گناه را نادیده گرفته و بدون مجازات بگذارد. هیچ گناهکار نابخشوده‌ای وارد بهشت نخواهد شد. لذا برای نجات آدمی٬‌ خداوند عیسی مسیح که برابر با خدای پدر است٬‌ وارد کالبد انسانی شد و به زمین آمد. مسیح تمامی احکام شریعت را به جای ما حفظ کرد و با مرگش بر روی صلیب٬‌ مجازات کامل همه ایماندارانش را در بدن و روح خود چشید. او به لحاظ محبت بی کرانش مجازات ازلی ما را در خود فروکش کرد تا ما را به رایگان و از راه ایمان رستگار سازد. هم اوست که جامه پارسایی را برای برهنگی روحانی ما فراهم ساخته است: (انجیل لوقا۱۵) او نان حیات است که ما می‌توانیم آن را دریافت کرده و به حیات ابدی برسیم: (انجیل یوحنا۶) مسیح یگانه نوری است که فرد توبه کار را به سوی بهشت رهنمون می‌کند: (انجیل یوحنا۸: ۱۲) تنها از راه ایمان به مسیح و کاری که بر روی صلیب انجام داد٬ رستگاری و مغفرت گناهان میسر است؛ کلام خداوند این حقیقت را چنین بیان داشته است: «همچنین نیز مسیح چون یک بار قربانی شد تا گناهان بسیاری را رفع نماید٬‌بار دیگر بدون گناه برای کسانی که منتظر او می‌باشند ظاهر خواهد شد؛ به جهت نجات.» (رسالهٔ عبرانیان۹: ۲۸)

    رستگاری یعنی اعتماد کامل و ایمان به مسیح به عنوان نجات دهنده از گناه. در کلام خداوند و در عهد عتیق چنین نوشته شده است: «و چون خون را ببینم از شما خواهم گذشت.» (سفرخروج۱۲: ۱۳) این آیه اشاره به شبی دارد که خداوند قوم خویش را پس از فروآوردن بلاهای مختلف بر مصریان٬ از آن سرزمین خارج ساخت. خداوند به آن‌ها فرمان داده بود که برّه‌ای را آماده کرده و در آن شب قربانی کنند. خون بره بایستی بر چهارچوب در خانه هر اسرائیلی پاشیده می‌شد. در آن شب فرشته خداوند تمام نخست زادگان مصر را هلاک کرد اما کسی که خون بره را بر چهارچوب در خانه‌اش داشت٬ در امان ماند. به همین نحو نیز همه کسانی که تحت خون بره خدا -عیسی مسیح- باشند٬‌ از مرگ دوم رهایی خواهند یافت. هیچ محکومیتی برای آن‌ها وجود نخواهد داشت؛ زیرا مسیح به جای ایشان مجازات و محکوم شد. خداوند عادل نیز مجازات گناه را برای مرتبه دوم از کسی طلب نخواهد کرد: (یکبار مسیح مجازات را بپردازد و یکبار هم ایماندار به مسیح!) به همین دلیل است که خداوند در کلامش به ما یقین خاطر می‌دهد که :«جمیع انبیاء به وی شهادت می‌دهند که هر که به وی ایمان آورد٬ به اسم او آمرزش گناهان را خواهد یافت.» (اعمال رسولان۱۰: ۴۳) تمامی پیامبران واقعی خداوند شهادت می‌دهند که تنها و تنها در نام عیسی مسیح آمرزش گناهان وجود دارد. کسی که این حقیقت را منکر شود٬ نبی کاذبه و پیامبری دروغین است. (انجیل متی۲۴: ۱۱) آیا شما آمرزش گناهان خود را دریافت کرده‌اید؟

    عیسی مسیح با ریختن خون خویش آمرزش گناهان را برای ما خریداری کرد؛ وی بهای رهایی ما را که قادر به پرداختش نیستیم به طور کامل پرداخت. همچنین با رستاخیزش از میان مردگان ثابت کرد که خداوند فدیه و قربانی او را کاملأ پذیرفته و لذا هر توبه‌کاری که به او روی آورد‌ به رایگان بخشوده خواهد شد.